Weer een 'rustig' weekje in de kliniek..
Door: Maikel
Blijf op de hoogte en volg Maikel
23 September 2011 | Ghana, Kumasi
Hallo allemaal,
Het is weer tijd voor Maikel's momentje contact met de beschaafde wereld, dus vandaar weer een blog! (hebben jullie er net zoveel zin in als ik?)
Na een voorspoedige terugreis naar Kumasi afgelopen maandag zijn we dinsdag met goede moed weer begonnen in de kliniek. We hebben eindelijk wat meer in te brengen bij de Chief en worden dan ook actiever betrokken bij het consult. Zijn ervaring in combinatie met af wat goede opmerkingen van ons zorgt ervoor dat de meeste patiënten niet meteen in de kliniek al overlijden. We (Kioa en ik) hebben zelfs wat neurologisch onderzoek nog gedaan dinsdag. Ties voegde zich halverwege de ochtend bij ons en bracht een nogal hysterische vrouw met zich mee. Ze deed zich uit als onze moeder en was duidelijk de weg kwijt. De Chief en de zusters vonden het daarentegen bijzonder vermakelijk. De dagen erna heb ik haar iedere gezag gezien en gesproken en heb haar met mijn beperkte psychiatrische inzicht toch proberen te doorgronden. Ze is in behandeling voor een obsessief compulsieve stoornis (Diazepam en Clomipramine) al ben ik het niet geheel eens met deze diagnose. Naar eigen zeggen heeft ze een gave van god en probeert onze familie haar te vermoorden. Ze springt van de hak op de tak en is niet te volgen. Helaas zijn ze in Ghana niet echt voorbereid op dergelijke patiënten waardoor ze naar mijn idee niet goed behandeld wordt. Wel vind ze mij erg leuk, wil ze mijn telefoonnummer hebben en geeft ze me ook nog af en toe wat raar voedsel (ik gooi het voor de zekerheid maar gewoon weg als ze niet kijkt:P)
Woensdag was het weer direct raak bij de kliniek. Een 3-jarig jongetje (is dit niet wat oud!)moest besneden worden en wij wilden natuurlijk graag zien hoe dit hier werd uitgevoerd. De chef van de kliniek deed zijn slagersschort om terwijl 2 verpleegsters het arme kind bij de moeder wegsleurden. Terwijl het krijsende kind werd vastgehouden door 3 zusters zette de chef vrolijk een tang op de edele delen van het kind en verwijderde zonder verdoving de voorhuid van het arme kind met een scheermesje. Ik ben bang dat ik het gekrijs en het beeld van het enorm hard bloedende stompje nooit meer zal vergeten..
In de middag zijn we naar de school gegaan om wat les te gaan geven. Ties en Kioa hebben les gegeven aan primary school 6 en ik vond het wat leuker om de leerlingen van Junior High 1,2 wat wiskunde bij te brengen. In een van mijn vorige blogs beweerde ik nog dat het onderwijsniveau prima was. Helaas zijn het alleen de boeken, die afkomstig zijn uit het Engelse schoolsysteem, wat een beetje op niveau zit. Na een uur les te hebben gegeven over 'substitutions' zat de dag er helaas alweer op voor de leerlingen. Ik heb zeer positieve feedback gekregen over mijn les en ze willen dat ik nog een keer terugkom, wat ik dus met plezier zal doen.
Donderdagochtend begon ik alleen in de kliniek en in tegenstelling tot andere dagen zaten er bij de 40 dagelijkse patiënten maar 6 gevallen die malaria bleken te zijn. Verschillende (medisch interessante) verhalen kwamen voorbij variërend van slangenbeten tot acute appendicitis en typhoid fever.
In de middag hadden we afgesproken voor een potje voetbal met de school. Het werd een totaal spectakel. Ties en ik deden mee terwijl Kioa de foto's verzorgde. Met onze prachtige voetbalshirts aan vertrokken we richting het voetbalveld (een berg met zand?) vergezeld door 300 kinderen en luid tromgeroffel. Het werd een beladen wedstrijd met een groot aantal toeschouwers waarin mijn team het helaas moest afleggen tegen Ties zijn team met 5-4. Helaas was ik de enige verdediger die groter was dan 1.5 meter. Ghanezen houden niet zo van teamspel en verdedigen en gaan veelal voor de individuele actie. Wat ook al snel bleek is dat wij blanke absoluut niet gemaakt zijn om in het Afrikaanse klimaat te voetballen. We waren dan ook blij dat we na 1 uur voetballen een koude douche konden gaan nemen.
Vanochtend ben ik weer alleen in de kliniek begonnen terwijl de chief en de midwife niet aanwezig waren. Kioa en Ties waren aan het genieten van een goed hotel met zwembad en lekker eten (jaloezie? Nee helamaal niet:P) Hierdoor nam Christy het consult over (een 'nurse'). Dit doet ze overigens wel vaker. Samen met Christy hebben we de patiënten besproken en met het nodige opzoekwerk zijn we bij de meeste patiënten tot een passende behandeling gekomen. Mijn moeder kwam ook weer eens langs met haar psychose en was zo lief om voor mij een meatpie mee te nemen. Ik heb er even aan geroken, maar de stank was niet te beschrijven. Ik heb haar dan ook maar vriendelijk bedankt.
Dit weekend gaan we met zijn 3-en richting het hands-in handsproject wat opgezet is door een Nederlandse orthopeed. Hier worden gehandicapte kinderen opgevangen en geschoold/beziggehouden. Er is een guesthouse bij aanwezig met zwembad dus ik denk dat wij ons vandaag en morgen wel prima gaan vermaken.
De tijd vliegt hier voorbij en volgende week zal dan ook de laatste week zijn dat we in Ahenkro aanwezig zijn. Tegen die tijd natuurlijk nog een laatste verslagje van mij;)
Groetjes Maikel
Vrijdag
Het is weer tijd voor Maikel's momentje contact met de beschaafde wereld, dus vandaar weer een blog! (hebben jullie er net zoveel zin in als ik?)
Na een voorspoedige terugreis naar Kumasi afgelopen maandag zijn we dinsdag met goede moed weer begonnen in de kliniek. We hebben eindelijk wat meer in te brengen bij de Chief en worden dan ook actiever betrokken bij het consult. Zijn ervaring in combinatie met af wat goede opmerkingen van ons zorgt ervoor dat de meeste patiënten niet meteen in de kliniek al overlijden. We (Kioa en ik) hebben zelfs wat neurologisch onderzoek nog gedaan dinsdag. Ties voegde zich halverwege de ochtend bij ons en bracht een nogal hysterische vrouw met zich mee. Ze deed zich uit als onze moeder en was duidelijk de weg kwijt. De Chief en de zusters vonden het daarentegen bijzonder vermakelijk. De dagen erna heb ik haar iedere gezag gezien en gesproken en heb haar met mijn beperkte psychiatrische inzicht toch proberen te doorgronden. Ze is in behandeling voor een obsessief compulsieve stoornis (Diazepam en Clomipramine) al ben ik het niet geheel eens met deze diagnose. Naar eigen zeggen heeft ze een gave van god en probeert onze familie haar te vermoorden. Ze springt van de hak op de tak en is niet te volgen. Helaas zijn ze in Ghana niet echt voorbereid op dergelijke patiënten waardoor ze naar mijn idee niet goed behandeld wordt. Wel vind ze mij erg leuk, wil ze mijn telefoonnummer hebben en geeft ze me ook nog af en toe wat raar voedsel (ik gooi het voor de zekerheid maar gewoon weg als ze niet kijkt:P)
Woensdag was het weer direct raak bij de kliniek. Een 3-jarig jongetje (is dit niet wat oud!)moest besneden worden en wij wilden natuurlijk graag zien hoe dit hier werd uitgevoerd. De chef van de kliniek deed zijn slagersschort om terwijl 2 verpleegsters het arme kind bij de moeder wegsleurden. Terwijl het krijsende kind werd vastgehouden door 3 zusters zette de chef vrolijk een tang op de edele delen van het kind en verwijderde zonder verdoving de voorhuid van het arme kind met een scheermesje. Ik ben bang dat ik het gekrijs en het beeld van het enorm hard bloedende stompje nooit meer zal vergeten..
In de middag zijn we naar de school gegaan om wat les te gaan geven. Ties en Kioa hebben les gegeven aan primary school 6 en ik vond het wat leuker om de leerlingen van Junior High 1,2 wat wiskunde bij te brengen. In een van mijn vorige blogs beweerde ik nog dat het onderwijsniveau prima was. Helaas zijn het alleen de boeken, die afkomstig zijn uit het Engelse schoolsysteem, wat een beetje op niveau zit. Na een uur les te hebben gegeven over 'substitutions' zat de dag er helaas alweer op voor de leerlingen. Ik heb zeer positieve feedback gekregen over mijn les en ze willen dat ik nog een keer terugkom, wat ik dus met plezier zal doen.
Donderdagochtend begon ik alleen in de kliniek en in tegenstelling tot andere dagen zaten er bij de 40 dagelijkse patiënten maar 6 gevallen die malaria bleken te zijn. Verschillende (medisch interessante) verhalen kwamen voorbij variërend van slangenbeten tot acute appendicitis en typhoid fever.
In de middag hadden we afgesproken voor een potje voetbal met de school. Het werd een totaal spectakel. Ties en ik deden mee terwijl Kioa de foto's verzorgde. Met onze prachtige voetbalshirts aan vertrokken we richting het voetbalveld (een berg met zand?) vergezeld door 300 kinderen en luid tromgeroffel. Het werd een beladen wedstrijd met een groot aantal toeschouwers waarin mijn team het helaas moest afleggen tegen Ties zijn team met 5-4. Helaas was ik de enige verdediger die groter was dan 1.5 meter. Ghanezen houden niet zo van teamspel en verdedigen en gaan veelal voor de individuele actie. Wat ook al snel bleek is dat wij blanke absoluut niet gemaakt zijn om in het Afrikaanse klimaat te voetballen. We waren dan ook blij dat we na 1 uur voetballen een koude douche konden gaan nemen.
Vanochtend ben ik weer alleen in de kliniek begonnen terwijl de chief en de midwife niet aanwezig waren. Kioa en Ties waren aan het genieten van een goed hotel met zwembad en lekker eten (jaloezie? Nee helamaal niet:P) Hierdoor nam Christy het consult over (een 'nurse'). Dit doet ze overigens wel vaker. Samen met Christy hebben we de patiënten besproken en met het nodige opzoekwerk zijn we bij de meeste patiënten tot een passende behandeling gekomen. Mijn moeder kwam ook weer eens langs met haar psychose en was zo lief om voor mij een meatpie mee te nemen. Ik heb er even aan geroken, maar de stank was niet te beschrijven. Ik heb haar dan ook maar vriendelijk bedankt.
Dit weekend gaan we met zijn 3-en richting het hands-in handsproject wat opgezet is door een Nederlandse orthopeed. Hier worden gehandicapte kinderen opgevangen en geschoold/beziggehouden. Er is een guesthouse bij aanwezig met zwembad dus ik denk dat wij ons vandaag en morgen wel prima gaan vermaken.
De tijd vliegt hier voorbij en volgende week zal dan ook de laatste week zijn dat we in Ahenkro aanwezig zijn. Tegen die tijd natuurlijk nog een laatste verslagje van mij;)
Groetjes Maikel
Vrijdag
-
23 September 2011 - 17:12
Steffie:
Haaa Maikel!
Echt geweldige ervaringen wasse allemaol mitmaks.
Succes nog de litste weak. Geniet dr van!
Tot gauw! -
24 September 2011 - 12:16
Mirte:
Hee Maikel!
super leuk om zo allemaal te lezen! ben jaloers hoor:)
Geniet nog van je laatste weekje en wie weet tot 6 oktober?
Liefs Mirte -
24 September 2011 - 21:10
Nellie Uit Beringe:
Hallo Maikel,
Zo te lezen heb je het wel weer mee gemaakt.
Dat jongetje dat besneden werd zal je inderdaad nog wel wat jaartjes bij blijven.Maar goed dat dit bij ons onder verdoving gebeurt.
Hebben jullie als Nederlander geluk. Verder hoor ik over 10 dagen wel van jezelf hoe je ervaring daar was.
Dat het een heel avontuur is geloof ik zeker en wens je nog 10 super dagen.
Groetjes Nellie uit Beringe.
-
25 September 2011 - 10:47
Ruud:
Lijkt me leuke vakantie bestemming voor volgend jaar zomer met de groep.. -
25 September 2011 - 11:32
Yuri:
Aloha Maikel :)
Wat een ervaringen zeg, het is daar toch wel anders haha. Ik bewonder het feit dat je geheel vrijwillig getuige wilde zijn van die besnijdenis en dat je het lef had om aan die meatpie te ruiken. Daarnaast vind ik het verhaal van die hysterische vrouw ook opmerkelijk. Verkeert ze nog steeds in de illusie dat je familie (waar ik ook toe behoor) haar wil vermoorden?
Ik hou je blog in de gaten en ik zie je wel weer als je terug in het weelderige Nederland bent.
Groeten!
Yuri -
25 September 2011 - 12:36
Lieke:
Hee papa Maikel!
Indrukwekkende verhalen allemaal! Echt heel gaaf, maar ook wel heftig!
Geniet nog even en ik hoop dat je er 6 oktober ook kan zijn..?
Liefs Lieke -
28 September 2011 - 18:14
Ingrid Van Bommel:
Hej Maikel,
Leuk om je verhalen te lezen!
En ook erg herkenbaar :D
Nog veel succes en plezier!
Groetjes, Ingrid
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
